Επειδή πλούτος δεν παράγεται με δανεικά κι επειδή δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα να πουλήσουμε (αλλά κι επειδή η μείωση της αμοιβής εργασίας που θεωρείται από όλους τους μεγάλους και τρανούς αναλυτές ως ο κυριότερος παράγοντας για δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη ) μου φαίνεται ότι το καλύτερο φάρμακο, είναι μια «οικειοθελής» αποχώρηση από την Ευρωζώνη (οικονομολόγος δεν είμαι, σκέψεις κάνω - προσπαθώ τουλάχιστον - με την κοινή λογική).
Τι θα συνέβαινε δηλαδή στην περίπτωση που το σενάριο αυτό επαληθευόταν;
Έξοδος , νέα δραχμή με ισοτιμία 1 € προς 1 δραχμή και άμεση υποτίμηση της νέας δραχμής, για παράδειγμα, κατά 50%.
Άρα, τα 1000 € που έχω στην τσέπη μου γίνονται 1000 δραχμές ισότιμες όμως με 500 €.
Άρα οι αμοιβές μειώνονται (στην αγοραστική τους αξία) κατά 50% (δίνονται και κάποιες μικρές αυξήσεις κι έτσι εξισορροπείται κάπως η κατάσταση).
Άρα, τα 1000 € που χρωστάω γίνονται 1000 δραχμές (συνεχίζω να χρωστάω 1000 δραχμές) με επιτόκιο, ίσως, αρκετά μεγαλύτερο.
Άρα, όλα τα εισαγόμενα είδη ακριβαίνουν αυτόματα κατά 50 % (σε δραχμές)τουλάχιστον.
Και βέβαια, η ανεργία χτυπάει κόκκινο, αφού πολλές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο.
Αλλά, η μηχανή παίρνει μπροστά και η αγορά αρχίζει να τροφοδοτείται από εσωτερική παραγωγή (τα εισαγόμενα είναι πλέον ασύμφορα).
Άρα η παραγωγή μεγαλώνει (αυξάνονται και οι εξαγωγές, αφού τα ελληνικά προϊόντα γίνονται φτηνά στην Ευρωζώνη και αλλού).
Άρα η …βαριά βιομηχανία αρχίζει να παίρνει τα πάνω της αφού ξαφνικά η Ελλάδα γίνεται φτηνός προορισμός.
Άρα η ανεργία αρχίζει να μειώνεται και (σιγά – σιγά) παράγεται πλούτος.
Άρα αρχίζουν να γίνονται επενδύσεις κ.τ.λ.
Έτσι, σε μερικά χρόνια (σε κάθε περίπτωση, λιγότερα από αυτά που θα χρειαστούν τώρα με τον «μηχανισμό στήριξης» της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.) η Ελλάδα θα είναι πάλι «με το σπαθί της» στην …Ευρω-ζώνη (που μας έπεσε κομμάτι …στενή).
Και φτου κι απ’ την αρχή…
Και για να μην ξεχνιόμαστε: για όλα φταίνε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι! Γι' αυτό και θα πληρώσουν...
