Μετά (ή πολύ πριν) Χριστόν ...προφήτες (4)

... συνέχεια απ΄το προηγούμενο।

''Όταν πριν κάτι μέρες σημείωνα ότι «αδυνατώ να φανταστώ τις συνέπειες της επιλογής που δείχνει τις τελευταίες μέρες όλο και πιο κοντινή, δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας να προχωρήσει σε επαχθή τοκογλυφικό δανεισμό και να πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά των Ελλήνων πολιτών, κρατώντας τη χώρα δέσμια του ευρώ, των αδίστακτων αγορών και των ιμπεριαλΗστών ευρωεταίρων» δεν ήταν η φαντασία που μου έλειπε. Ήταν η αποστροφή σε συλλογισμούς που είχαν να κάνουν με πρωτόγνωρη ανθρώπινη δυστυχία. Γιατί δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η δυστυχία για τους πολλούς είναι επί θύραις. Όπως δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό το ενδεχόμενο είναι σε απόλυτη γνώση των κυβερνώντων, συγκυβερνώντων και των εντολέων τους (και φυσικά δεν εννοώ το λεγόμενο εκλογικό σώμα). Γι’ αυτό και έδινα κάποιες σοβαρές πιθανότητες ότι στην παρούσα φάση, αν όχι από λόγους πατριωτισμού, τουλάχιστον από λόγους έσχατης αντικειμενικής ανάγκης, θα προκρινόταν η έξοδος από την ευρωζώνη, ώστε να πάρει κατά κάποιον τρόπο μπροστά η μηχανή, δηλαδή να αρχίσει σταδιακά η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και να δημιουργηθεί ανάσχεση στην ανεργία και στην εξ αυτής ανέχεια. Αντί γι’ αυτό έπαιξε ο μύθος της μεγάλης δήθεν ελληνικής επιτυχίας, αφού, μετά την πρόσφατη περιοδεία του πρωθυπουργού της χώρας, οι ευρωεταίροι μας οδηγήθηκαν σε δηλώσεις αφορισμού της κερδοσκοπίας των αγορών και στήριξης του προγράμματος …σταθερότητας(!) της ελληνικής κυβέρνησης• ενός αφορισμού όχι απλώς ανέξοδου αλλά κερδώου. Κάποιοι από δαύτους (τους εγχώριους εννοώ) πανηγύριζαν μάλιστα κυνικά και με θράσος αυτή την «επιτυχία», βέβαιοι προφανώς ότι θα καταφέρουν να παραπλανήσουν και πάλι τον πολύ κόσμο. Βέβαιοι ότι θα καταφέρουν να τα αρπάξουν.

Επειδή δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, για να καταλάβει τι σημαίνει πρόγραμμα σταθερότητας, όταν αυτό εξαντλείται σε φόρους και μειώσεις αποδοχών, επειδή κοντά στο νου κι η γνώση και επειδή ο φόβος φυλάει τα έρημα, κάποιοι μεγαλόσχημοι πολιτικοί με ξινισμένες φάτσες άρχισαν να προφέρουν τη λέξη «ανάπτυξη». Όχι δεν είπε κανένας τους για φασόλια, λάδι και στάρι. Για ΕΣΠΑ είπανε όλοι. Για κοινοτικά δηλαδή λεφτά που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη γενικώς και αορίστως. Μια από τα ίδια δηλαδή. Τζάμπα χρήμα σε λίγους και ημέτερους για κοπανιστό αέρα, γι’ αυτό και την ίδια στιγμή κάνουν λόγο για ανεργία μεγαλύτερη του 20% στο τέλος του χρόνου. Λες και η ανεργία είναι ένα ξερό ποσοστό, που μετράνε κάποιοι γραφειοκράτες και το πλασάρουν στα τηλεοπτικά παράθυρα για κοκορομαχίες.

Ανάπτυξη με ΦΠΑ 21% γίνεται; Ή μήπως γίνεται με απροσδιόριστο φορολογικό σύστημα; Ή με ολιγοπώλια, καρτέλ, συμφωνίες κυρίων και με μηχανισμούς παρασίτων σε όλο το κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας; Εμ, δεν γίνεται έτσι ανάπτυξη. Καθίζηση γίνεται.

Δεν ξέρω αν η «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ προβλέπει επιβολή φόρου πολυτελείας στη φασολάδα, αλλά ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς η φασολάδα θα γίνεται για όλο και περισσότερους Κυριακάτικο όνειρο. Και το όνειρο αυτό θα ικανοποιείται, γιατί υποθέτω πως ήδη είναι διαθέσιμα τα κονδύλια για το επίδομα «κοινωνικής αλληλεγγύης» των τετρακοσίων ευρώ. Ίσα για μια φασολάδα και μια φρατζόλα ψωμί δηλαδή. Υποθέτω επίσης ότι οσονούπω θα καταργηθεί η εισφορά υπέρ της ΕΡΤ, ώστε ο άρτος (και η φασολάδα) να συνοδεύονται από τζάμπα θέαμα. Δεν τα βλέπω μαύρα τα πράγματα. Απλώς είναι κατάμαυρα και μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο να ξεμαυρίσουν με τόσους πολλούς σε διατεταγμένη υπηρεσία συντήρησης του τρέχοντος ανθρωποφάγου κοινωνικού συστήματος (της κατά τα άλλα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) και τόσους πολλούς με τον εγκέφαλο ήδη ξεπλυμένο. Εξυπνάδες ε; Αμ δε... Επιμένω ότι η εγκατάλειψη του ευρώ και η υιοθέτηση νέου νομίσματος υποτιμημένου πάνω από 50% σε σχέση με το ευρώ φαίνεται πως αποτελεί τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ επιλογή ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, όχι να μην πτωχεύσει η χώρα (αυτό ουσιαστικά έχει ήδη συμβεί), αλλά να μην πεινάσει ο μισός πληθυσμός της. Ότι αυτή η διατύπωση μοιάζει ακραία είναι κατανοητό, αλλά το ίδιο και παραπάνω ακραία είναι η πραγματικότητα που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται.

Βλέπω πολλούς που ελπίζουν, αλλά δεν ξέρουν σε τι. Που περιμένουν «κάτι» να γίνει σαν εξ ουρανού. Πολλούς που φέρονται σαν να μην έχει αλλάξει κάτι, επιμένοντας σε κεκτημένα που ήδη πήγαν περίπατο. Πολλούς που αγανακτισμένοι προσφάτως είναι έτοιμοι αύριο το πρωί να ψηφίσουν το κυβερνητικό κόμμα που απήλθε βουτηγμένο στα σκάνδαλα, αφού το τρέχον κυβερνητικό που ψήφισαν τους δούλεψε κανονικότατα. Αλλά βλέπω και πολλή «κατανόηση». Πάρα πολλή κατανόηση του τύπου δανειστήκαμε, τα φάγαμε, καλά να πάθουμε, να ζοριστούμε, να ζήσουμε με λιγότερα, να κάνουμε θυσίες, να πάρουμε μικρότερο μισθό (αλλά κι ο γείτονας να πάρει ακόμα λιγότερο), να καταθέσουμε τον οβολό μας στον τραπεζικό λογαριασμό για τη σωτηρία της πατρίδας. Βλέπω χιλιάδες να έχουν πέσει στη λούμπα των αποδείξεων και του κυνηγητού των «φοροφυγάδων» μανάβηδων, εστιατόρων, βενζινοπωλών, και ψιλικατζήδων. Δηλαδή βλέπω πολλά έτοιμα θύματα. Γιατί με ευρώ, φόρους ανυπόφορους, κλίμα για προσέλκυση επενδυτών, πρωτογενή παραγωγή σε εγκατάλειψη, «βαριά βιομηχανία» σε κώμα, εργασία υπό διωγμό και κατανάλωση που βασίζεται σε εισαγωγές δύσκολα θα βγει(;) το φετινό καλοκαίρι।''


Ο ..."προφήτης" ...''γράφει'' τα παραπάνω στις 7 ΑΠΡ. 2010!

Υ.Γ. Ρε φίλε, κάπου άκουσα (πρόσφατα, τώρα, δυο χρόνια μετά) κάτι για μισθούς (αν θες ονόμασέ τα ''επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης'') στα 400 ευρώ. Μπούρδες ε;


Συνεχίζεται...
(to be continued)

Μετά (ή πολύ πριν) Χριστόν ...προφήτες (3)

... συνέχεια απ΄το προηγούμενο.'Οποιος θέλει, αλλάζει όποιο ουσιαστικό θέλει (π.χ. ''βαρκάρης'') με άλλο της αρεσκείας του.

''Για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο τα μέτρα λιτότητας, που ήδη έγιναν «νόμος του κράτους», ούτε σοκ προκάλεσαν ούτε καν έκπληξη. Ήταν αναμενόμενα και αναπόφευκτα. Είχαν προαναγγελθεί !

Εκτός και αν κάποιος δεν κατάλαβε τι σηματοδοτούσε η πανηγυρική και μοναδική, εξ όσων θυμάμαι, στα μεταπολιτευτικά χρονικά σύσκεψη όλων ανεξαιρέτως των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων με θέμα την (οικονομική) διαφθορά. Εκείνοι δηλαδή που ο ένας κατηγορεί τον σχηματισμό του άλλου για διαφθορά κουβέντιασαν για το πώς θα μας σώσουν από τη διαφθορά.

Εκτός και δεν κατάλαβε κάποιος τι εννοούσε ο (εκλεγμένος, δεν λέω) βαρκάρης, όταν έλεγε ότι η (οικονομική) διαφθορά είναι η αιτία της κρίσης. Όταν έλεγε πως ούτε λίγο ούτε πολύ οι γιατροί του Κολωνακίου και οι υδραυλικοί που δεν κόβουν αποδείξεις ευθύνονται για την οικονομική κρίση!

Εκτός κι αν δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο επίδοξος βαρκάρης όταν έλεγε πως «τα μισά οικονομικά είναι ψυχολογία».

Εκτός κι αν έπεσε στη λούμπα του κυνηγητού των αποδείξεων που δήθεν θα εξοστρακίσει τη φοροδιαφυγή, οπότε πάνω που άρχισε να καρφώνει (ή να ικανοποιείται με το κάρφωμα) τον μαγαζάτορα για τη λειψή απόδειξη, του ήρθε κατάστηθα το δικό του κάρφωμα με κάτι καρφιά (μέτρα λιτότητας) να …

Οπότε, δεν κατάλαβε ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της κρίσης του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, του συγκεκριμένου μοντέλου πολιτικής διακυβέρνησης και ΟΛΩΝ των συνιστωσών του, που με νύχια και δόντια αγωνίζονται για την σωτηρία του, για τη δική τους δηλαδή σωτηρία. Τα περί σωτηρίας της πατρίδας μου μοιάζουν φανφάρες για κατανάλωση από το πόπολο, γιατί αδυνατώ να κατανοήσω πώς μπορεί να σωθεί η πατρίδα μέσω της οικονομικής εξαθλίωσης, της γενικευμένης ανασφάλειας και της βάναυσης προσβολής του πατριωτικού (και όχι μόνο) αισθήματος των πολιτών της.

Αν πάλι κάποιος αρνείται να δει από τους παραπάνω συλλογισμούς πως η σημερινή κατάσταση (μέτρα λιτότητας) ήταν αναμενόμενη και αναπόφευκτη, αν αρνείται να δει πως και τα επόμενα μέτρα (που ήδη είναι γραμμένα και έρχονται) θα γίνουν και πάλι ένας ακόμη «νόμος του κράτους», ας προσπαθήσει να εξηγήσει τα δυο παρακάτω περιστατικά, για να δει αν μπορεί να καταλήξει κάπου αλλού.

Προχτές 3 Μάρτη, που ανακοινώθηκαν τα μέτρα λιτότητας, όπως ήταν φυσικό, όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης – εν προκειμένω τα ηλεκτρονικά – ασχολήθηκαν στα κεντρικά τους δελτία σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το θέμα. Στο κανάλι που το βραδινό του δελτίο ειδήσεων διατηρεί την πρώτη θέση (σύμφωνα με τις μετρήσεις που δημοσιεύονται) συνεντευξιάζεται ό προσωρινός βοηθός βαρκάρη επί των οικονομικών. Σε δημοσιογραφική ερώτηση, γιατί τα μέτρα αυτά δεν πάρθηκαν πριν από 3- 4 μήνες, η απάντησή του ήταν «μα αν τα παίρναμε τότε, η κοινωνία θα αντιδρούσε». Αυτή τη φορά δεν είπε ότι δεν ήξεραν, ότι αιφνιδιάστηκαν από αυτά που βρήκαν και άλλα τέτοια συνηθισμένα παραμύθια. Ομολόγησε με κυνικό τρόπο ότι έπρεπε να μεσολαβήσει χρόνος προετοιμασίας, ώστε να ετοιμαστεί η κοινή γνώμη! Το πώς έγινε αυτή η προετοιμασία, όσο ασθενή μνήμη και να έχει κανείς, μπορεί να ανακαλέσει τον σχετικό επικοινωνιακό βομβαρδισμό του τελευταίου τετραμήνου και μάλλον θα καταλάβει ότι τα μέτρα αυτά (και όχι μόνο) είχαν αποφασιστεί τουλάχιστον πριν από τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές, που το μόνο ουσιαστικό διακύβευμά τους ήταν ποιος θα αναγγείλει τα μαντάτα. Στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, λίγο μετά, συνεντευξιάζεται αρχηγός αριστερού κόμματος, που, για να τεκμηριώσει την ανάγκη συμμετοχής σε επικείμενη απεργία, λέει επί λέξει : «καλύτερα οι εργαζόμενοι να χάσουν δύο μεροκάματα συμμετέχοντας στην απεργία παρά να χάσουν οριστικά τη δουλειά τους». Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ λέει στους εργαζόμενους ότι με δυο μέρες απεργίας δεν θα χάσουν τη δουλειά τους υπονοώντας, πιθανώς, ότι θα αναστραφεί η πορεία λιτότητας και άρα οι συνέπειές της (ακόμα και σε ποιητική επαναστατική άδεια να αποδώσεις αυτή τη ρήση, πάλι κοτσάνα θα φαίνεται). Αμέσως μετά, ίσως γιατί δεν μπορεί να κρυφτεί το DNA της συστημικής ενσωμάτωσης, έσπευσε να δηλώσει ότι «πρέπει να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στην απεργία, γιατί η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχει τη συγκατάθεσή τους στα μέτρα λιτότητας και πρέπει τουλάχιστον (ναι είπε «τουλάχιστον») να αποδειχτεί ότι οι εργαζόμενοι διαφωνούν». Δηλαδή «τουλάχιστον» να υπάρξει απόδειξη για το αυτονόητο, λες και θα μπορούσε κανένας να πανηγυρίζει, όταν του λένε ότι θα πάρει μικρότερο μισθό και θα πληρώσει παραπάνω φόρους.

Δεν νιώθω την ανάγκη να πω αυτό που συχνά που λένε πολλοί για να κρατήσουν ζωτικές (για τους ίδιους) ισορροπίες, ότι δηλαδή δεν είναι όλοι (οι πολιτικοί σχηματισμοί) ίδιοι. Σαν σταγόνες νερό από την ίδια βρύση μου φαίνονται που στάζουν στον ίδιο κουβά. Το ότι μέσα στους σχηματισμούς αυτούς υπάρχουν άνθρωποι με όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης, που δεν μένει παρά όραμα, και άνθρωποι με γνήσια πρόθεση προσφοράς, που δεν μένει παρά πρόθεση, είναι δεδομένο διαχρονικό και στοιχείο απαραίτητο για την προς τα έξω ηθική νομιμοποίηση τών κοινοβουλευτικών πολιτικών σχηματισμών.

Ε, άμα οι σοσιαλ- κυβερνώντες δηλώνουν κυνικά (πάντως, με ύφος περίλυπο) ότι υιοθετούν αντιλαϊκά μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδας και μάλιστα ότι προετοιμάζουν το έδαφος, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, και άμα η αριστερά είναι κολλημένη στο δόγμα «για την τιμή των όπλων», ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι και τα επόμενα μέτρα θα γίνουν μέσα σε μια νύχτα «νόμος του κράτους»;''

Ο ..."προφήτης" ...''γράφει'' τα παραπάνω στις 6 ΜΑΡΤ. 2010!

Υ.Γ. Ρε φίλε, κάπου άκουσα (πρόσφατα, τώρα, δυο χρόνια μετά) κάτι ...για κάτι νέα μέτρα που θα ψηφιστούν, τάχα μου, σήμερα. Μπούρδες ε;

Συνεχίζεται...
(to be continued)

Μετά (ή πολύ πριν) Χριστόν ...προφήτες (2)

...για να δούμε την συνέχεια (δείτε το σαν παρένθεση-επεξήγηση στα καλύτερα που θα ακολουθήσουν).

''Όλα τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας στο λήμμα «ληστεία» συγκλίνουν στην εξής περιγραφή: Η αφαίρεση / απόσπαση/αρπαγή/βίαιη ιδιοποίηση ξένων περιουσιακών στοιχείων (χρημάτων ή αντικειμένων).

Ομοίως, τα ίδια λεξικά στο λήμμα «φορολογία» χρησιμοποιούν το ουσιαστικό «επιβολή» και το επίθετο «υποχρεωτική» για να χαρακτηρίσουν την απόδοση μέρους του εισοδήματος των φυσικών ή νομικών προσώπων για την κάλυψη των δημοσίων δαπανών.

Το ταμείο της δημόσιας διοίκησης εισπράττει τους φόρους που εκείνη έχει (μέσω της πολιτικής διακυβέρνησης) αποφασίσει, για να καλύψει τις δημόσιες δαπάνες, και μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, δοθέντος μάλιστα και του ότι τα πιο βαρβάτα οικονομικά επιτελεία έχουν καταρτίσει μακροχρόνιους προϋπολογισμούς (στην Ελλάδα συνηθίζονται οι τετραετείς προβλέψεις) δημοσίων εσόδων και δημοσίων δαπανών. Αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά τους.

Όταν όμως ο προϋπολογισμός «πέφτει έξω» δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε τα βαρβάτα επιτελεία είναι τζούφια και έκαναν λάθος προϋπολογισμούς εσόδων, έστω γιατί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν το ποσοστό φοροδιαφυγής, που στην οικονομική διάλεκτο λέγεται επισφάλεια (οπότε σε - απλά ελληνικά - εισπράξαμε λιγότερα από όσα περιμέναμε) είτε δεν υπολόγισαν σωστά τις δημόσιες δαπάνες, έστω γιατί δεν κατάφεραν να προβλέψουν το μέρος εκείνο των δημοσίων δαπανών που εν τέλει θα δαπανηθεί καταχρηστικά, δηλαδή δομημένα ομόλογα, μίζες, καλόγεροι κ.ά. (στα απλά ελληνικά, πληρώσαμε παραπάνω).

Επειδή αυτή η κατάσταση φαίνεται να είναι εντελώς πραγματική για το ελληνικό δημόσιο ταμείο και επειδή, προφανώς, δεν υπάρχουν άλλοι για να το διαχειριστούν, οι διαχειριστές του καταφεύγουν σταθερά σε δανεισμό προεξοφλώντας το μελλοντικό εισόδημα της δημόσιας διοίκησης, δηλαδή τους φόρους. Επειδή μάλιστα δανείζονται τοκογλυφικά επιβάλλουν νέους έκτακτους, απρόβλεπτους και μη προϋπολογισμένους φόρους ακριβώς για να τους προεξοφλήσουν ! Ο κύκλος είναι φαύλος, αλλά δεν είναι το θέμα του παρόντος.

Οι έκτακτοι, απρόβλεπτοι και μη προϋπολογισμένοι φόροι επιβάλλονται και ισχύει και γι’ αυτούς (όπως και για τους υπόλοιπους) η απειλή λήψης αστικών και ποινικών μέτρων κατά φυσικών προσώπων, σε κάθε περίπτωση μη καταβολής τους. Δεν το λέω εγώ αλλά η ελληνική γλώσσα πως η αφαίρεση/απόσπαση/αρπαγή/βίαιη ιδιοποίηση ξένων περιουσιακών στοιχείων είναι ληστεία και ας μη βιαστεί κανείς να δει σε αυτή τη διατύπωση διασταλτική ερμηνεία. Είναι η ακριβής προσέγγιση εννοιολογικά και είναι άλλης κατηγορίας ζήτημα ότι η τρέχουσα μέση γνώση της ελληνικής γλώσσας είναι του επιπέδου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης προ πεντηκονταετίας.

Παρεμπιπτόντως, όλα τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας συμφωνούν ως προς το λήμμα «λήσταρχος» αναφέροντας ότι πρόκειται για τον αρχηγό (ή τους αρχηγούς) των ληστών. Συμφωνούν επίσης και ως προς το λήμμα «λησταρχείο» αναφέροντας ότι πρόκειται για το μέρος που εδρεύουν ή καταφεύγουν οι ληστές…''


Ο ..."προφήτης" ..."γράφει'' τα παραπάνω στις 8 ΦΕΒ. 2010!


Υ.Γ. Ρε φίλε, κάπου άκουσα (πρόσφατα, τώρα, δυο χρόνια μετά) κάτι ...για κάτι καινούργιες ληστρικές φοροεπιδρομές. Μπούρδες ε;

Συνεχίζεται...
(to be continued)

Μετά (ή πολύ πριν) Χριστόν ...προφήτες (1)

Είχα αποφασίσει να μην (ξανα)ασχοληθώ με μπούρδες!Αλλά δεν αντέχω!!!

(Δικό μου).
Γέμισε ο τόπος σοφούς! Κι όχι σοφούς ότι κι ότι ...έξυπνους σοφούς!
Και ειδικούς! Κι όχι ειδικούς ότι κι ότι ...σπουδαγμένους ειδικούς!
Και προφήτες! Κι όχι προφήτες ότι κι ότι ... μετά Χριστόν προφήτες...


Οι έχοντες υπομονή διαβάζουν (το σίριαλ ξεκίνησε να γράφεται από τον ''προφήτη'' πριν δυο χρόνια και στο na xipname θα ολοκληρωθεί σε καμιά δεκαριά επεισόδια) και ...ο νοών νοείτω !!!

(light γι' αρχή):

''Η παροιμία είναι παλιά, γιατί παλιά είναι αυτή η φάμπρικα που κάθε τόσο φτιασιδώνεται και εκσυγχρονίζεται.

ΔανειζόΜΑΣΤΕ με υψηλά επιτόκια γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ αναξιόπιστοι,

ΔανειζόΜΑΣΤΕ για να πληρώσουΜΕ τους τόκους των δανείων που πήραΜΕ,

ΜΑΣ βλέπουν σαν το μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης,

Κάθε παιδί που γεννιέται ΧΡΩΣΤΑΕΙ 25.000 ευρώ !

Τα «Greek Statistics» είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ετούτα και άλλα σαν ετούτα βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα αυτιά όλων εμάς των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…). Ξωπίσω, διεθνείς και εγχώριοι κοπρίτες (κοπρίτης = τρώει από ξένο ιδρώτα, αποπατεί και ...μιλάει), φαύλοι κάθε λογής (λαμόγια) και πατριδοκάπηλοι Ελληνάρες της συμφοράς επαναλαμβάνουν με μικρές παραλλαγές (τουλάχιστον τα τελευταία 35 χρόνια που θυμάμαι καλά) το ίδιο ποίημα με τίτλο «για το καλό της πατρίδας σφίξτε λίγο ακόμα το ζωνάρι». Πάντα εφευρίσκονται κάποιοι σοβαροί λόγοι, για να γίνεται το ποίημα επίκαιρο και πάντα υπάρχουν διαθέσιμοι δεκάδες καλοπληρωμένοι μαντατοφόροι που θα το απαγγείλουν, θα το αναπαραγάγουν ακατάπαυστα και θα το «εκλαϊκεύσουν» με σκοπό να το καταλάβει πιεστικά και πειστικά το πόπολο. Για να δέσει καλύτερα η συνταγή ρίχνουν μερικά αναθέματα στους αόρατους υπαίτιους, αλλά ταυτόχρονα απευθύνονται στο εθνικό φιλότιμο εξαγνίζοντας τα φορολογικά γιουρούσια, αφού σκοπούν στη σωτηρία της πατρίδας.

«Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θάρθουν» …

Η εξαιρετικά και διαχρονικά επικερδής επιχείρηση «εξοπλιστικές δαπάνες» ή, αλλιώς, «εξοπλιστικά προγράμματα» δικαιολογήθηκε για δεκαετίες με επίκληση του κινδύνου στα βόρεια σύνορα. Όταν (τι κρίμα!) χάθηκε ο κίνδυνος αυτός, βρήκατε τον κίνδυνο από την Ανατολή. Άμα τελειώσει κι αυτός κάποιον άλλο θα βρείτε.

Για να εκσυγχρονιστούμε(!) έπρεπε να κάνετε “μεγάλα έργα”. Και αυτά τα αδηφάγα μεγάλα έργα έχουν το ελάττωμα να μη τελειώνουν ποτέ. Κοντά σε αυτά κάνετε και χιλιάδες μικρά έργα, για να δουλεύει καλά η μηχανή.

Για να γίνουμε Ευρωπαίοι με βούλα πληρώνουμε όλοι εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε ...) ΦΠΑ και εισφορές στα κοινοτικά ταμεία, για να γυρίσουν κάποιες από αυτές πίσω σαν «κοινοτικά κονδύλια», ώστε να τα διαχειριστείτε για ...έργα ανάπτυξης, εκσυγχρονισμού, επιδοτήσεις και αποζημιώσεις.

Για να εκσυγχρονίσετε τις ΔΕΚΟ που φτιάχτηκαν με τα λεφτά των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε...), τις απαξιώνετε και μετά τις πουλάτε σε ευρωπαϊκά ολιγοπώλια και ανώνυμους «επενδυτές».

Για να «τιμήσετε» τους Ολυμπιακούς αγώνες στο τόπο που γεννήθηκαν (δεν γεννήθηκαν αυτοί οι Ολυμπιακοί…) οργανώσατε τους πιο ακριβούς Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν ή θα γίνουν ποτέ. Όμως τον λογαριασμό τον στείλατε, με το έτσι θέλω, να τον πληρώσουμε εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…). Βρέθηκαν μάλιστα μεταξύ μας και κάμποσοι «εθελοντές», γιατί πάλι έπαιξε η διέγερση του εθνικού φιλότιμου.

Το χειρότερο είναι που με το λέγε λέγε και με τη δύναμη της επανάληψης μέσω των μαζικών μαντατοφόρων που κατευθύνονται από σας (ή είναι κάποιοι από σας) φαίνεται πως έχει διαμορφωθεί στην μέση κοινή συνείδηση ένα βαθύ αίσθημα ενοχής μαζί με ένα συναίσθημα κατωτερότητας έναντι των Ευρωπαίων (καλά για τους Αμερικάνους υπάρχει περίπου σαν κληρονομικό), ενώ διατηρείται σε υψηλή διέγερση το εντελώς ανθρώπινο φοβικό σύνδρομο. Φτιάχνονται δηλαδή και συντηρούνται οι αναγκαίες συνθήκες, ώστε να μην αντιδρά σχεδόν κανείς. Να λουφάζει, να κοιτάει πώς θα σώσει το τομάρι του, να βλέπει στην πόρτα των πολιτικών γραφείων μια πιθανή σανίδα σωτηρίας, να προσεύχεται για να μη του συμβεί τίποτα χειρότερο και να περιμένει. Να περιμένει τι και από ποιους;
Το χειρότερο κι από αυτό το χειρότερο είναι που κάθε φορά μια νέα φουρνιά νεόκοπων Ελληναράδων, ενώ ψωμολυσσάει, συντάσσεται με τους κήρυκες της λιτότητας, τους κήρυκες της εθνικής υποτέλειας (γιατί περί αυτών, νομίζω, πρόκειται) και όχι απλώς υπερθεματίζει αλλά παπαγαλίζει, αδέξια αλλά με στόμφο, δίκην βαθύτατου γνώστη και πατριώτη, την ανάγκη για τη λήψη σκληρών μέτρων για να βγούΜΕ (!) από την κρίση.

Ποια κρίση όμως;

Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν δανειστήκαμε, αλλά δανειστήκατε και δανειστήκατε, επειδή φάγατε αυτά που εισπράξατε από μας τους ονοματεπώνυμους (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε...).

Δανειστήκατε και ξαναδανειστήκατε και θα ξαναδανειστείτε, αλλά τους τόκους και το κεφάλαιο τους πληρώνουμε εμείς οι ονοματεπώνυμοι (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…).

Δεν πουλήσαμε, αλλά πουλήσατε αυτά που φτιάχτηκαν από εισφορές των ονοματεπώνυμων (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…)

Δεν πτώχευσαν τα ταμεία μοναχά τους. Οι «ασφαλισμένοι» (αυτό είναι το πιο σύντομο, «μαύρο» ελληνικό ανέκδοτο) πλήρωναν με ζόρι και με το στανιό και εσείς παίξατε τα αποθεματικά στο τζόγο. Τώρα «δεν υπάρχει σάλιο» ε;

Τώρα φταίνε οι μισθοί του δημόσιου τομέα και η πολυκοσμία στο δημόσιο. Μπας και διορίστηκε κανένας δημόσιος υπάλληλος μόνος του; Ή μπας και μόνος όρισε το μισθό του; Τώρα φταίνε οι πολλές και οι πρόωρες συντάξεις, οπότε με τη «βελτίωση» του συστήματος υγείας θα αποδημήσουν γρήγορα πολλοί συνταξιούχοι και οι επόμενοι θα πάρουν σύνταξη, όταν θα έχουν παραγγείλει φέρετρο.

Όχι δεν έχω καμιά λύση (για σας). Δεν είναι η δουλειά μου άλλωστε. Αλλά νομίζω ότι «εσείς» οι εργολάβοι του μέλλοντος την έχετε κάπως άσχημα. Γιατί είναι παλιά η παροιμία ότι «άλλος … κι άλλος πληρώνει», αλλά πολύ πιο παλιά, αρχαία και σοφή, είναι η ρήση «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Η επαφή που έχετε με την πραγματικότητα μού μοιάζει σαν εκείνη της Μαρίας της Αντουανέτας (θυμάστε τι ακολούθησε). Οι ονοματεπώνυμοι λοιπόν στο σύνολό μας (κάπου 11 εκατομμύρια είμαστε…) διαβιούμε ως μη έχοντες, οπότε δεν έχετε λαμβάνειν ούτε με το στανιό, χώρια που κάνα δυο εκατομμύρια είναι τελείως στην πείνα (ή, πιο κομψά, «κάτω από το όριο της φτώχειας»). Από την άλλη η «δημόσια νομενκλατούρα», τα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος και οι εγχώριοι «επενδυτές», δεν έχουν μάθει να βάζουν το χέρι στην τσέπη τη δική τους αλλά των άλλων. Αυτοί να πάρουν περιμένουν όχι να δώσουν.

Ε, «εσείς» (ξέρετε ποιοι είστε και οι περισσότεροι από μας σας ξέρουνε ή, τουλάχιστον, σας υποπτεύονται), επειδή η ιστορία διδάσκει πως η πείνα είναι κακός σύμβουλος, επειδή η όλο και μεγαλύτερη πίεση που ασκείτε μπορεί να σπάσει τίποτα κοινωνικές βαλβίδες, ίσως πρέπει να παίξετε επειγόντως τηλεοπτικές σειρές εκτόνωσης με τίτλο «εξεταστικές επιτροπές σκανδάλων». Για ιντερμέτζο παίξτε τίποτα διάσημα διαζύγια ή γάμους, καλλιστεία, σαπουνόπερες και ποδόσφαιρο, μπόλικο ποδόσφαιρο. Βάλτε και ολίγη από «εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων» να καυγαδίζουν. Αλλά, καλού κακού μοιράστε κουπόνια φτώχειας – ελεημοσύνης (προσοχή όχι μόνο στους άνεργους, πεινάνε και πολλοί που εργάζονται) και οργανώστε μερικά συσσίτια. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλά ληγμένα τρόφιμα κι είναι κρίμα να πάνε στράφι''.

Ο ..."προφήτης" ..." γράφει'' τα παραπάνω στις 1 ΦΕΒ. 2010!

Υ.Γ. Ρε φίλε, κάπου άκουσα (πρόσφατα, τώρα, δυο χρόνια μετά) κάτι ...για κάτι συσσίτια. Μπούρδες ε;


Συνεχίζεται...
(to be continued)