ALTERNATIVE

Αποκρατικοποιήσεις / Ιδιωτικοποιήσεις (και...)

Οι συνταγές σωτηρίας

Οι εταίροι (=κατακτητές) / δανειστές (=τοκογλύφοι),  εκπροσωπούμενοι από τη λεγόμενη τρόικα, συνομολόγησαν (=επέβαλαν) με τους εγχώριους υποτακτικούς τους, δηλαδή την ελληνική (;) πολιτική ηγεσία, απανωτά «σχέδια σωτηρίας» της χώρας ή επί το ακριβέστερον, σχέδια πλήρους υποταγής της χώρας και εξαθλίωσης του λαού της.

Τα σχέδια αυτά περιελάμβαναν, περιλαμβάνουν και θα περιλαμβάνουν τη λήψη μέτρων φτωχοποίησης του πληθυσμού της χώρας και ταυτόχρονα αφελληνισμού του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων, ακόμα και εκείνων που πιθανώς γεννηθούν στο μέλλον (π.χ. υδρογονάνθρακες). Τα μέτρα αυτά εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται με την τακτική του σαλαμιού (κόψιμο σε φέτες = διαδοχικά πακέτα μέτρων), και σε τέτοιους χρόνους ώστε πριν «αφομοιωθεί» το ένα να ακολουθεί το επόμενο.  Είναι  σαφές, ακόμα και στους μέχρι πρότινος ανυποψίαστους, ότι βασικό μοχλό υποβοήθησης,  για να περνάνε τα μέτρα αυτά στην κοινή γνώμη δίχως ουσιώδεις αντιστάσεις, αποτελεί το σύνολο των λεγόμενων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, που χρησιμοποιούνται έτσι ώστε με έντεχνο τρόπο να διαμορφώνουν κλίμα αναμονής για κάτι καλύτερο, για κάτι αναγκαίο, για μέτρα που δήθεν αποσκοπούν στη σωτηρία της χώρας, και  για τη θεοποίηση του ευρώ. Παράλληλα «αποδομούν» με μαεστρία κάθε διαφορετική άποψη, λειτουργούν σαν πεδίο εκτόνωσης της λαϊκής οργής προβάλλοντας «σκάνδαλα», «μεγαλοοφειλέτες», «τεμπέληδες» του δημοσίου κτλ., αλλά και οργανώνοντας συζητήσεις με στόχο να περάσουν στον απλό άνθρωπο την άποψη ότι μια διαφορετική πολιτική - οικονομική διαχείριση των πραγμάτων θα οδηγούσε στο απόλυτο χάος.  Εκ του αποτελέσματος, τα έχουν καταφέρει μια χαρά.

Μέρος αυτών των σχεδίων σωτηρίας αποτελεί και το λεγόμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Ουσιώδη αιτιολογική βάση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων αποτελεί η παραδοχή ότι η μεταβίβασή τους («πώληση») από το δημόσιο σε ιδιώτες «επενδυτές» θα δημιουργήσει ένα έσοδο κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί εξ ολοκλήρου για τη μείωση του δημόσιου χρέους. Η κοινή γνώμη προετοιμάστηκε έτσι ώστε να ακούει θετικά αυτήν την εκδοχή, σε βαθμό που να προφέρει χαμηλόφωνα «ας πουλήσουνε ακόμα και την Ακρόπολη αρκεί να γλιτώσουμε από το χρέος». Το πρώτο (και διαρκές) μέρος αυτής της προετοιμασίας αφορούσε την κατασυκοφάντηση της εργασίας στον δημόσιο τομέα, δηλαδή της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, που συλλήβδην πλέον καταγράφονται στη συνείδηση του
μέσου ανθρώπου σαν οι τεμπέληδες, αργόμισθοι, βολεμένοι με μπάρμπα στην Κορώνη κτλ., που ευθύνονται για την πτώχευση της χώρας.  Άποψη που δεν είχε παρά ελάχιστες δυσκολίες να γενικευτεί, αφού αναφερόταν σε έναν δημόσιο τομέα επανδρωμένο από ένα ακραία πελατειακό / κομματοκρατικό πολιτικό σύστημα και ασφαλώς φορτωμένο με υπεράριθμους εργαζόμενους, δίχως το κριτήριο της επάρκειας προσόντων και οπωσδήποτε κατανεμημένους αντιπαραγωγικά και σε κάποιες περιπτώσεις τοποθετημένους σε υπηρεσίες δημόσιες που μόνο στα χαρτιά λειτουργούσαν. Εργαζόμενους που υποχρεωτικά συνθέτουν και υπηρετούν μία δαιδαλώδη γραφειοκρατία που βασανίζει πολίτες, επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Εργαζόμενους τελικά σε έναν εργοδότη (δημόσιο) που χρειάστηκε να κάνει δύο και τρεις καταμετρήσεις, για να διαπιστώσει πόσους περιλαμβάνουν  οι καταστάσεις μισθοδοσίας του, δίχως εισέτι να υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός αριθμός, όπως επίσης δεν υπάρχει εισέτι κανένας κοινά αποδεκτός αριθμός ως προς το ποσό που βάσιμα προσδοκάται να εισπραχθεί από την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων, για να μπορεί να υπολογιστεί η ισόποση μείωση του δημόσιου  χρέους.  Για την ιστορία, το μεγαλύτερο ποσό που έχει ακουστεί είναι αυτό των 52 δισεκατομμυρίων ευρώ (προ διετίας περίπου), ενώ οι πιο πρόσφατες αναφορές περιστρέφονται γύρω από το ποσό των 10 δισεκατομμυρίων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο διάστημα που γίνεται αυτή η «συζήτηση» περί του ύψους των αναμενόμενων εσόδων, το δημόσιο χρέος έχει ήδη αυξηθεί πάνω από 200 δισεκατομμύρια (αν και κανένας δεν τολμάει πλέον να προσδιορίσει πόσο περίπου είναι σήμερα).  Γίνεται λοιπόν απολύτως προφανές ότι ακόμα και 50 δισεκατομμύρια να μπορούσαν να εισπραχτούν από την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων, η επίπτωσή τους στη μείωση του δημόσιου χρέους θα ήταν σχεδόν  ανεπαίσθητη, δοθείσης της υπέρογκης αύξησής του μέσω των πρόσφατων «δανειακών συμβάσεων» και τους τόκους που το βαρύνουν. Μιλάμε εντέλει για ένα χρέος που συνολικά (από όσο είμαι σε θέση να υπολογίσω) οδεύει ακάθεκτο στο αστρονομικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ !!

Εντέλει το «πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων» μόνο ως άλλοθι χρησιμοποιεί τη δήθεν ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον αυτό συνάγεται με τη γλώσσα των αριθμών. Στην πραγματικότητα αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην πλήρη απονεύρωση της ελληνικής κρατικής υπόστασης με την παράδοση όλων των δημόσιων υποδομών στους διεθνείς  κατακτητές, τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.  Από την άποψη αυτή (και για όποιον την συμμερίζεται βεβαίως) η εγχώρια πολιτική εξουσία στο βαθμό που υλοποιεί, συμπράττει ή έστω και παθητικά αποδέχεται αυτή τη διαδικασία «αποκρατικοποίησης» επωμίζεται  τεράστιες ευθύνες, που αν σε κάποιο μέλλον και κάτω από προϋποθέσεις χαρακτηριστούν ως «εσχάτη προδοσία» μάλλον δεν θα πρόκειται για έκπληξη. Εν πάση περιπτώσει αυτά θα τα αποφασίσει πιθανώς (κάποτε) ο, υποτίθεται, κυρίαρχος λαός. Για την ώρα υπάρχει  μπροστά μας το θέμα «αποκρατικοποιήσεις».    

Γιατί όχι αποκρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων; 

Περίεργο ακούγεται, το ξέρω.  Αλλά δεν είναι. Είναι απολύτως πραγματικό ότι υπάρχουν εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες)  ιδιωτικές επιχειρήσεις κάθε λογής και μεγέθους που ζουν αποκλειστικά και μόνο από έσοδα του δημοσίου. Που έχουν δηλαδή αποκλειστικό και μόνο πελάτη το δημόσιο. Όλα τα έσοδά τους προέρχονται από το δημόσιο (από τα λεγόμενα δημόσια έργα και τις προμήθειες του δημοσίου), δηλαδή από τους φόρους των κατοίκων της χώρας.

Αυτές λοιπόν οι, λεγόμενες και «κρατικοδίαιτες», επιχειρήσεις κατά τα τελευταία 20 – 25 χρόνια που στη χώρα σημειώθηκε αύξηση του δημόσιου χρέους μέσω σταθερά ελλειμματικών προϋπολογισμών και άκρατου τοκογλυφικού δανεισμού, πιθανολογώ ότι έχουν ενθυλακώσει τζάμπα κρατικό χρήμα πολλαπλάσιο του χρέους.  Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς  έφτασα  κοντά στο συμπέρασμα  (με κάποιες επιφυλάξεις ασφαλώς) ότι  το σύνολο αυτών των επιχειρήσεων – αδηφάγων τρωκτικών  δημόσιου χρήματος  έχει εισπράξει αθροιστικά το ισόποσο των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας προσαυξημένο τουλάχιστον κατά 50% !!  Μιλάω προφανώς  για τα παραπανίσια χρήματα που εισέπραξαν υπερτιμολογώντας τα δημόσια έργα που ανέλαβαν ή τις προμήθειες που έκαναν σε δημόσιες υπηρεσίες και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Θα είχε πραγματικά τεράστιο ενδιαφέρον αν ποτέ κάποια ομάδα ειδικών ανθρώπων / επιστημόνων καταγινόταν με το να υπολογίσει με σχετική ακρίβεια αυτό το αστρονομικό ποσό.  Όχι για λόγους ιστορίας, αλλά για να βγουν αληθινά συμπεράσματα, που θα μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα το οικονομικό μοντέλο του ελληνικού επαρχιώτικου καπιταλισμού,  της διαπλοκής και της λοβιτούρας.

Τα τελευταία λοιπόν 25 χρόνια (την περίοδο δηλαδή που παρατηρείται αύξηση του δημόσιου χρέους με αριθμητική πρόοδο),

- εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων κατασκευάστηκαν, φωτίστηκαν, συντηρήθηκαν, συντηρούνται κτλ. Κάποιες δεκάδες δισεκατομμυρίων ξοδεύτηκαν για όλα αυτά. Δοθέντος ότι κάθε χιλιόμετρο δρόμου στοιχίζει (για την ακρίβεια, χρεώνεται) στο δημόσιο 5 -7 φορές περισσότερο από όσο στοιχίζει κατά μέσο όρο στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, προκύπτει ότι κάποιες δεκάδες δισεκατομμυρίων απλώς πήγαν (και συνεχίζουν να πηγαίνουν) στις τσέπες εργοληπτών δημοσίων έργων.

- δεκάδες χιλιάδες «τοπικά» έργα απορρόφησαν στο ίδιο χρονικά διάστημα δεκάδες δισεκατομμύρια επίσης. ΟΛΟΙ οι δήμοι και οι νομαρχίες της χώρας (νυν Καλλικρατικοί δήμοι και περιφέρειες) μοίρασαν αφειδώς κονδύλια σε τοπικούς εργολάβους και προμηθευτές. Και εδώ μία από τα ίδια. Έργα υπερτιμολογημένα τρεις και πέντε φορές, έργα που πολλές φορές προέκυπταν με το στανιό του ράβε ξήλωνε... Αλλά όλοι ευχαριστημένοι (και κονομημένοι).

- η ΔΕΗ θεωρείται επίσης δημόσια επιχείρηση. Αλλά μόνο στο μετοχικό της χαρτοφυλάκιο. Γιατί κατά τα άλλα απασχολεί μερικές εκατοντάδες ιδιώτες εργολάβους στους οποίους αναθέτει τα έργα ανάπτυξης  και συντήρησης υποδομών.  Κόστος ανάλογο επίσης.

- το σύστημα υγείας υποτίθεται πως είναι δημόσιο. Όμως δίχως φάρμακα, ιατρικά υλικά και ιατρικά μηχανήματα  δεν μπορεί να υπάρξει ούτε νοσοκομείο ούτε κέντρο υγείας ούτε ΕΚΑΒ. Αλλά προμηθευτές αυτών των ειδών είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που κατά τεκμήριο τιμολογούν με τρεις και τέσσερις φορές πάνω τα υλικά, τα φάρμακα και τις υπηρεσίες τους (σε σχέση με τις αντίστοιχες τιμές μέσου όρου στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες). Μιλάμε και εδώ για σπατάλη δεκάδων δισεκατομμυρίων και βαθύ πηγάδι μίζας και διαπλοκής. 

- οι Ολυμπιακοί Αγώνες έλειπαν για να συμπληρωθεί  η κλοπή. Γιατί δεν πρόκειται μόνο για τα λεγόμενα «Ολυμπιακά έργα» που στοίχισαν ο κούκος αηδόνι αλλά και για τα συμπαρομαρτούντα, που δεν έχουν τέλος.  Όσοι κονόμησαν έπιασαν την καλή και κατόπιν τα έργα αυτά ρήμαξαν.

- οι ένοπλες δυνάμεις είναι ...δημόσιες  (ακόμη). Αλλά τα όπλα, τα τεθωρακισμένα, τα αντιαεροπορικά, τα αεροπλάνα, τα υποβρύχια και όλα τα συμπράγκαλα του πολέμου είναι εμπόρευμα δέκα - είκοσι προμηθευτών. Υπερτιμολογήσεις, μίζες, διαπλοκή. Χορός δισεκατομμυρίων και εδώ.  Στο μεταξύ η εγχώρια κρατική (ή και ιδιωτική ακόμα) αμυντική βιομηχανία έβαλε λουκέτο.

- σταγόνα στον ωκεανό εντέλει οι κάποιες  χιλιάδες αργόμισθοι «δημόσιοι» υπάλληλοι, οι υποαπασχολούμενοι συμβασιούχοι-όμηροι, οι κάποιοι μονίμως εν αδεία δημόσιοι υπάλληλοι και οι βολεμένοι σε επιτροπές ή αποσπασμένοι σε πολιτικά γραφεία και ειδικές υπηρεσίες.

Κι αν από τη μια μεριά, δηλαδή από τη μεριά των δαπανών υπάρχει αυτός ο εκτροχιασμός, που ξαναλέω ότι στο σύνολό του πρέπει να δίνει ποσό (τουλάχιστον) μισή φορά μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος (προ ΔΝΤ & τρόικας), από την άλλη στέκεται η  πραγματική φοροδιαφυγή, που επειδή αδυνατώ να προσδιορίσω το ύψος της, δανείζομαι τις επίσημες εκτιμήσεις, οι οποίες μιλάνε για διαφυγή φόρων μεγαλύτερη από 15 δισεκατομμύρια κατ΄ έτος. Έτσι, ένας απλός πολλαπλασιασμός αυτού του ετήσιου μεγέθους επί 20 ή 25 (χρόνια) δίνει με ευκολία ένα μέγεθος που και αυτό από μόνο του είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος!  Ποιοί φοροδιαφεύγουν ε;  Υπάρχουν καταλληλότεροι από μένα να απαντήσουν (και έχουν απαντήσει) οπότε περιορίζομαι να σημειώσω ότι αυτά τα δισεκατομμύρια φόρων που "διαφεύγουν" δεν παράγονται από υδραυλικούς, μαστόρους, γιατρούς,  εστιάτορες και κομμώτριες...

Τυπικά και επικοινωνιακά το υπέρογκο των δαπανών καλύπτεται κάτω από «διαγωνισμούς» που γίνονται με διαφάνεια, με επιτροπές, με ενστάσεις και άλλα χαριτωμένα. Ομοίως η φοροδιαφυγή διασκεδάζεται με το εφεύρημα της απόδοσης αδικήματος φοροδιαφυγής σε κάθε φυσικό  πρόσωπο, επαγγελματία ή επιχείρηση που δεν κρύβει εισοδήματα και που οι φόροι του είναι μεν βεβαιωμένοι, αλλά αδυνατεί να τους πληρώσει.  Ωστόσο οι φιέστες των συλλήψεων φοροοφειλετών, η θεσμοθέτηση της ρουφιανιάς (τηλεφωνικοί αριθμοί για ρουφιάνους, ασυλία ρουφιάνων κτλ)., όπως και η πρόσφατη άκρως υποτιμητική υποχρέωση για την τοποθέτηση αυτής της ακραίας ηλιθιότητας πινακίδας («αν δεν λάβετε απόδειξη, δεν πληρώνετε») στα μαγαζιά λιανικής, δεν μπορούν να συσκοτίσουν την αλήθεια.   

Στο βαθμό που οι παραπάνω υπολογισμοί ισχύουν (αλλά ΙΣΧΥΟΥΝ) είναι σαφές πως το λεγόμενο δημόσιο χρέος, που πάνω στη διόγκωσή του βασίστηκε η κατάκτηση της χώρας, θα μπορούσε να μην είχε δημιουργηθεί, αν τα δημόσια έργα και οι προμήθειες του δημοσίου γίνονταν μόνο στο βαθμό που ήταν αναγκαίες και σε τιμές του μέσου όρου των χωρών της ΕΕ.  Αλλά ακόμα κι αν τα δημόσια έργα και οι προμήθειες γίνονταν όπως έγιναν, πάλι θα ήταν δυνατό το δημόσιο χρέος να είναι υπό έλεγχο, εάν είχαν παρθεί μέτρα για την εξαφάνιση της φοροδιαφυγής. Το «τζάμπα» ευρωπαϊκό χρήμα (επιδοτήσεις – ενισχύσεις), τα δάνεια (γενικώς), ο αφελληνισμός της παραγωγής και του δευτερογενούς τομέα και ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος (και του χρηματεμπορίου γενικώς) είναι απλώς τα σημαντικότερα εργαλεία για το παραπάνω …επίτευγμα, την τεράστια δηλαδή διόγκωση του δημόσιου χρέους. 

Έτσι, οι δανειστές (κατακτητές) απαιτούν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι εγχώριοι πολιτικοί διαχειριστές  συναινούν ως πειθήνιοι και άβουλοι υπάλληλοι. Σ’ αυτή τη διαδικασία  αναγκαστικής εκποίησης έχουν περιληφθεί και τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (...περισσότερο εξειδικευμένο)

 ΜΕΡΙΚΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://ebloko.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html.